5 jaar later

Voor ons is 11 november

Niet alleen wapenstilstand

Voor ons is 11 november

Een dag waarop we stilstaan

Bij die bewuste dag in 2008.

Vandaag, 5 jaar geleden

Ging je voorgoed op stap

Vandaag, 5 jaar geleden

Was je plots verdwenen

20 lange dagen

liet je ons wachten

20 lange dagen

En bange nachten

We hadden de hoop

We hadden de angst

We hadden verdriet

Maar we wisten reeds

Terugkeren doe je niet.

29 november 2008

In de late namiddag

Een dag waarop we

20 dagen hebben gewacht

We waren gelukkig en opgelucht

Maar ook immens verdrietig

De zekerheid was nu onze toevlucht

En maakte onze hoop nu nietig.

Eindelijk konden we afscheid nemen

Eindelijk konden we je terug zien

Eindelijk wisten we waar je was

Maar wat er die 11^e november is gebeurd

Dat weten we nu nog steeds niet.

Tekst voorgelezen tijdens de uitvaartmis

Rood doorlopende ogen, vol verdriet, pijn en eenzaamheid, want pake is alleen op reis.

Hij is op reis naar een plaats van rust, een hemels paradijs.

19 dagen heeft deze nachtmerrie geduurd. 19 lange en lege dagen.

Maar vandaag ben je terecht. Vandaag ben je nog even in ons midden.

Het is niet makkelijk om te beseffen dat je nooit meer tussen ons zal zijn,

dat we je nooit meer kunnen knuffelen, nooit meer kunnen zeggen 'het spijt me'.

Ik wou dat ik je terug kon toveren, dat ik de tijd kon terugdraaien.

Maar de realiteit verhindert mij om dit te kunnen doen.

Nog eenmaal kwam pake bij ons tevoorschijn en zei:

“Treur niet om mij, want ik ben immers nog niet weg.

Ik zal pas weg zijn als jullie mij vergeten zijn.”

In mijn dromen blijf je bij me, elke nacht sta je naast mijn bed.

Ik wil je zo graag terug, terug dicht in mijn armen.

Kunnen zeggen: "Ik zie je graag".

Het doet me zo'n pijn, die enge leegte. Een kil en koud huis waar ik nu eenzaam achterblijf.

Een leeg bed in je kamer, vol herinneringen aan jou aanwezigheid.

We gingen op 22 november samen ons jubileum vieren.

50 jaar, GOUD, het was zo mooi.

50 jaren hebben we beleefd, in lief en leed.

50 jaren waarin je met trots naar onze zoon en kleinkinderen opkeek.

Je was zo’n fiere grootvader.

Ik heb toch zo van je gehouden, ik mis je stem, je voetstappen op de trap, het rammelen in je werkplaats.

Ik kon hierom soms boos zijn, maar nu mis ik dit alles.

Ik zie je nog steeds bezig op de terras, je plantjes verzorgen al waren het je kinderen.

Nu verzorg ik ze op je graf. Zo ben ik toch altijd een beetje bij jou.

Ze hebben hun jubileum, waar ze beiden zo naar uitkeken, niet kunnen vieren.

Maar toch zijn ze het allebei waard om gevierd te zijn.

Ze hebben allebei 50 jaren voor elkaar gezorgd.

De ene dag ging beter dan de andere, maar ze waren er voor elkaar.

Ze konden elkaar niet in de steek laten.

Daarom vinden wij dat ze allebei hun Gouden Jubileum verdienen.

Daarom, meme, mag jij dit geschenk in handen nemen en vragen wij een applaus voor hun 50 mooie jaren.

Pa, je bent mijn rots in de branding, de enige die ik heb.

De enige waarop ik kan vertrouwen, dag en nacht.

Nu moet ik je missen, je warmte, je liefde, je soms harde woorden zullen verdwijnen in de engte.

Het gevoel nu alleen te zijn doet pijn, niemand meer te hebben om mee te discussiëren en mama zo te zien lijden onder jou heengaan. Ze mist je zo, ze kan echt niet zonder jou.

Wij kunnen niet zonder jou, je zoon, je schoondochter, je kleinkinderen en toekomstige achterkleinkinderen die je nu nooit hebt mogen kennen.

Pepe, het deed raar. Zonder iets te zeggen ben je vertrokken. Dagenlang liet je ons in bang afwachten na.

Wat is er toch gebeurt? Waar ben je toch heen? Wij zijn 2 handen op 1 buik, een dikke buik waar we soms om lachten.

Je leerde mij trommelen, je leerde mij autorijden, je leerde mij zijn wie ik nu ben. En dan verdwijn je zo plots uit mijn leven.

Wat moet ik nu doen? Zonder jou, zonder mijn pepe, zonder mijn beste maat.

Ik zal je zo hard missen en weet niet hoe ik dit te boven kom.

Een maat zoals jou vind ik nooit meer. Mijn belofte aan jou kom ik na, ik zal zorgen voor meme, zoals je mij hebt gevraagd toen je ziek en verdrietig was.

De dag van het nieuws dat je terecht was, sloeg in als een bom. We zijn blij en verdrietig tegelijk.

Blij omdat we jou terug een beetje tussen ons midden hebben en verdrietig omdat je er niet meer bent zoals voorheen.

Ik zie je nu in mijn hoofd glimlachen naar make en verhalen vertellen van weleer.

Haar hand vastnemen en haar bedanken voor alles wat ze voor je deed,

in goede en in kwade dagen.

Pake was blij met wat hij had en deed.

Hij was fier en trots op zijn zoon, Luc, die hij zag groeien tot een trotse vader en echtgenoot.

Hij heeft zijn kleinkinderen zien opgroeien tot volwassen mensen.

Hij bewonderde hun doen en laten.

En aan de familie, vrienden en kennissen zegt hij:

Houd je goed, zorg voor jezelf en geniet van elke dag.

Leef zoals je zelf wilt, maar leef van dag tot dag, want het kan altijd de laatste zijn.”

Als we geconfronteerd werden met het lijden en sterven,

voelde we hoe diepe emotie en vragen zich kunnen op stapelen.

Lieve grootvader en overgrootvader, mijn steun en toeverlaat, mijn rots in de branding.

Ik zal steeds aan je denken.

Je bent het voorbeeld van het leven dat komen zal.

Het levenskind die jij niet zult kunnen plagen, en die ooit wel eens naar je zal vragen.

Ik weet dat je veilig bent en rust hebt gevonden.

Mijn liefde blijft aanwezig en zal nooit worden uitgeblust.

Afscheid nemen doe ik niet, ik zeg alleen tot ziens.

Broeke, pa, pepe, stel het goed daarboven, je bent nu terug bij je broers, je pa en ma. En dicht bij je dochtertje.

Zorg goed voor hen en waak over ons.

Ma, je zoon en schoondochter, je kleinkinderen en toekomstige achterkleinkinderen.

Broucke, pa, pepe, Roland

Stil en eenzaam vloeien de tranen

om het gemis van een dierbare

om het gemis van een vriend

voor wie hij zoveel heeft betekent.

De pijn, het verdriet en de leegte

waarin wij nu eenzaam achterblijven

doet ons denken aan mooie momenten

die we samen met jou mochten delen.

Samen willen we dit mooie moment delen

afscheid nemen van wat je hebt gegeven

en je begeleiden op je laatste reis

de reis naar het oneindige leven.

Schat

In stilte ben je van me heengegaan,

onverwachts heb je me verlaten.

De pijn is onmenselijk hard,

het verdriet is veel te groot.

Ik heb lang op je moeten wachten,

Maar je terugkomst bracht zekerheid.

1 week later

Ruim een week geleden

ben je plots verdwenen,

zonder iets te zeggen.

Zomaar, zonder reden

ben je ons vergeten,

o, kon je het maar uitleggen.

Niks brengt ons nu iets verder,

geen stap kunnen we zetten,

Wanneer houd dit op??

Vermist

Waarom ben je verdwenen,

Waarom heb je niks gezegd,

Ik zou het zo graag willen weten,

Dan was je nu allang terecht.

Je afwezigheid, de onzekerheid,

Het doet ons allemaal zo’n pijn,

Geef ons toch een teken,

Opdat je gauw terug zou zijn.